Merhaba ji wer canikû camerno. Havîn border û em ketin dema betlaneyê. Êdî her kesî dast bi planaziya betlaneyê kiriye. Piranî dibêjin emê herin bajarên ku behr lê heyî. Lê yên ku van planan, burada wê ji dehan yek jê deriyi dikin. Her sal yerleşim planını yapın, bir kuruşa mal olmak. Sew Îja hun bibînin bê çi ji hev du re xweş. Lê dawiya dawîn hew bi dilxweşkirinê xwe dimînin.
Gava tu ji wan ra dibêjî, ka hûnê bicuyana kêleka behrê û ji kêfa wê fîke fîka we bûya. Giş dibên, ma ji ber buhayê ka emê çawa biûyana. Niha jî xweşkirina hevalû dost dest pê kiriye. Min jiwan rago; kuro dîsa hunê bi xewn û xeyalên xwe bimînin. Dev ji planê belasebeb berdin. Camêran go, na na vê deva heke çawa be jî emê herin. Di ser da jî ji min ra dibên, ka tu jî nayê? Min go, na heyra, hela bila meqseda we bigihê serî taliyê ez karim bigihêm we. Ji be ku ez zanim wên wên wan bibe dew planên. Va ji niha da dolar dayî çar gavanû her tişt bu di qat.
Mirov xwe bi çiroka nexapînin lo. Helbet ez jî dixwazim herim kêleka behrê û xwe bidim ber pêlên behrê. Lê divê mirov ji rastiya xwe dûr nekeve. Ya na wê lisana me biêşîne ew kesên ku wê herin betlanê û wê sureta bigrin û wê bi şev û roj di media cicuki de par bikin. Hew ji bo me bihesidînin ha. Temam heyra tu çûyî betlanê, îja tu çima rojê sê dana sûreta par dikî. Ride every tisht li hêlekê, ya ku wê tade li me bike, xelk û alem wê ji serê dinyê bên tirkîyeyê kêfa xwe bikin û em ê jî wa dirêj dirêj li wan.
De were kinchê xwe nebê çîrû neqetîne lo. Wele aqilek sole hema li ser qaşî vî tiştî bi hitch berê xwe bide bajarê Îzmîrê û hema ku guncav be konê xwe li wir veke. Ma ne hevceyî ku em herin hotelên bûha an deverên lux. Li Îzmîrê hin bajarok hene ji wan cîhê lux xweştir in. Ez wan cihan ji salên nodî de zanimdir. Ew çax bi dîtina wan dera her çiqas min şoq derbas kir jî xweş bû wele. Min nû lise qedandibu. Emrê min hîn hijdeh bû. Wekî her Kurdî bo kar min berê xwe dabû Îzmirê. Îja wê demê ne wekî niha bû. Ne televizyon, ne internet, ne wesayît wekî niha hebû ku me dînya nas bikira. Heta ne ji karekî ferzî ba em dernediketin nediçûn navceyê.
Wer em li gund bûn. Îja hesap cem biz. Îja min berê xwe da Îzmirê. Ku ez gihashtim wir, lo baboo ew çi dinya bu. Welatê me di nava şer û pevçûnê de bû, wir di nava kêfû coşê de bû. Birayên minî mez li bajorokê Dikîlî ez peşwazî kirim. Miletê wir giş nîvtazî bûn, ez bi gomlekê pîdirêj û bi pantorê say. Hema birayê min ez unit dikanê û cil ji min ra stand û go ka em herin behrê. Cara ewil bu kum min behr didît. Birayê min go, de ka shortê xwe ji xwe biki em têkevin behrê. ji fediya min go ez şort ji xwe nakim. Birayê min git; kuro bi şort mirov pê Başkaya û bi mayo mirov pê dikeve behrê. Ma ne me mayo ji bo vî hawî kirî. Û git, dora xwe binêre bê ka bi şortu kes heyî. Kirû nekir min şort ji xwe nekir.
Piştî ku em ji behrê derketin me xwe li ser qûmê dirêj kir. Di wî wextî da min li derû dora xwe nerî. Ji sîrî heta piri giş bi mayo bûn û ne xema tu kesî bû. Piştî qederekî birayê min go, ka em dîsa têkevin ave. Min rabû şort ji xwe kir. Dik birayê min go, xêr e, ka tefedi û te digo ez shorts danayim. Min go abe heyran, min fedî ji ser xwe avêt. Tu dixwazî ez mayonez jî ji xwe bikim. Birayê min go, na na wer xuyayî tê ew ka xwe ji derpê derxe.
Belê, xwezî bi wan caxa. Îja min ji hevalan re go, ka em bi otostopla herin wî bajarokî. Lê mixabin kes xwe neda ber vî barî. Rê dûr e, bi tena xwe jî nabe lo. Cihê nêz hezar km ye. Chi siûdeke xirab lo. Li Mêrdînû li Amedê em ji behrê ketin qe nebe hema golek heba û me karîbûya rojane bisûya û bihata. Ew chax em nediketin tatêla betlanê. Lê wer xuyayî em dîsa man li gundê xwe. She li gund jî çemekî me hebû ew jî zuha bûyî. Ew zuha nebûya menê bi wî çemî dil xwe şa bikira.
